....Γέλασε πάλι, ήρεμα σα να διασκέδαζε. Ίσως με ’κείνη.
Η μικρή πεταλούδα κοίταξε μπροστά της, τα νεκρά φτερά στον πέτρινο τοίχο.
«Εσύ, που ’δωσες σ’ όλα κι έναν λόγο,» ψιθύρισε, «πες μου γιατί τα κάνεις όλα αυτά;»
Μα ο βασιλιάς μάλλον δε θ’ άκουσε τα λόγια της, γιατί δε γέλασε καθόλου.
Μετά από ώρα μονάχα, πλησίασε σιωπηλός προς το παράθυρο. Έγυρε μπροστά του· χαμηλά διακρίνονταν οι πολύχρωμοι κήποι του. Φτερά πλημμυρισμένοι πετα-λούδων...
Άρχισε να μιλά· πιότερο στον άνεμο παρά στην μικρή του κρατούμενη. «...Οι περισσότερες απ’ αυτές...» είπε, ανακαλώντας ό,τι μαζί τους είχε μοιραστεί... Χρόνια τώρα...
«...Οι περισσότερες απ’ αυτές, ποτέ δε θα φτάσουν σε τούτη τη σάλα.
Όσο τουλάχιστον ακόμα μπορούν και πετούν.»
«Κάποιες ανάμεσά τους, μου είναι αδιάφορες τελείως...
Το σχήμα και το χρώμα των φτερών τους, δε γέμισαν τα μάτια μου ποτέ...
Θα σβήσουν και θα χαθούν στους διαδρόμους του κήπου μου. Και θα ’ναι σα να μην έζησαν στιγμή.»
«Άλλες πάλι, δε με δυσκόλεψαν καθόλου.
Στο νέκταρ βυθίστηκαν που τους προσέφερα κι αρκέστηκαν με κείνο να μεθύσουν τη ζωή τους όλη.»
«Τέλος, ανάμεσά τους, υπάρχουν και κάποιες άλλες πεταλούδες...»
«Κάποιες –ίσως ελάχιστες, ίσως αρκετές, δε θυμάμαι πια– που κάποτε φτάσανε σε τούτη τη σάλα. Που νόμισαν παράλογα πως θα μπορέσουν να μου αντισταθούν.
Μα έπρεπε κι αυτές μια μέρα να διαλέξουν... Το θάνατο σε μια μόνο στιγμή.
Ή την παράταση μιας απέραντης ζωής.»
«Ξέρεις τί διάλεξαν.
Ό,τι κι εσύ μια μέρα θα διαλέξεις... Δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά.»
«Κοίτα τες τώρα!
Πετούν στον κήπο μου. Πετούν κοντά μου κι είναι
Το σχήμα και το χρώμα των φτερών τους, δε γέμισαν τα μάτια μου ποτέ...
Θα σβήσουν και θα χαθούν στους διαδρόμους του κήπου μου. Και θα ’ναι σα να μην έζησαν στιγμή.»
«Άλλες πάλι, δε με δυσκόλεψαν καθόλου.
Στο νέκταρ βυθίστηκαν που τους προσέφερα κι αρκέστηκαν με κείνο να μεθύσουν τη ζωή τους όλη.»
«Τέλος, ανάμεσά τους, υπάρχουν και κάποιες άλλες πεταλούδες...»
«Κάποιες –ίσως ελάχιστες, ίσως αρκετές, δε θυμάμαι πια– που κάποτε φτάσανε σε τούτη τη σάλα. Που νόμισαν παράλογα πως θα μπορέσουν να μου αντισταθούν.
Μα έπρεπε κι αυτές μια μέρα να διαλέξουν... Το θάνατο σε μια μόνο στιγμή.
Ή την παράταση μιας απέραντης ζωής.»
«Ξέρεις τί διάλεξαν.
Ό,τι κι εσύ μια μέρα θα διαλέξεις... Δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά.»
«Κοίτα τες τώρα!
Πετούν στον κήπο μου. Πετούν κοντά μου κι είναι
PDFs/ κείμενα και σχέδια 
Προτεινόμενα & Το Βουνό της Αθανασίας
