Δεν ήταν παρά δύο εραστές...
Που περπατούσαν αργά στην άκρη του δρόμου. Που κρατιόντουσαν απαλά, που μιλούσαν τρυφερά....
Δεν ήταν παρά δύο εραστές που περπατούσαν καθώς τα σύννεφα πύκνωναν, καθώς ο αέρας δυνάμωνε, καθώς τα φύλλα, ξερά, μαζεύονταν στο πλάι τους. Δύο εραστές που περπατούσαν καθώς η βροχή έπεφτε.
Μα η βροχή δε θα μπορούσε ποτέ να τους αγγίξει... Η βροχή δε θα μπορούσε ποτέ να αγγίξει δύο εραστές...


Προχωρούσαν αργά προς το τέλος του δρόμου, εκεί που ο δρόμος έμοιαζε να σβήνει όταν τα δένδρα έμοιαζαν να σμίγουν. Και το φθινόπωρο άνθιζε γύρω τους ξερά κλαδιά....